Knjiga, odnosno putopis visočkog univerzitetskog profesora i strastvenog putoholičara Marina
Petrovića ‘Kopnom zapadne Afrike’ ovih dana izašla je iz štampe i ovo vrijedno djelo već je
naišlo na pozitivne kritike onih koji su imali priliku da je pročitaju. Knjiga je zasnovana na
istinitim događajima i ličnim iskustvima koje je Marin doživio tokom jednog od svojih putovanja
kroz nekoliko država zapadne Afrike: Gambiju, Senegal, Mauritaniju, Zapadnu Saharu i Maroko.
Do danas, Marin je obišao preko 120 država svijeta.
Među recenzentima knjige “Kopnom zapadne Afrike” su se našli eminentni prof. dr Hazim Bašić
s Univerziteta u Sarajevu te dr Mario Kokoruš, Marinov dugogodišnji prijatelj i saputnik na
nekim od njegovih putovanja.
Prva promocija knjige “Kopnom zapadne Afrike” planirana je u autorovom rodnom gradu
početkom novembra, a knjigu možete naručiti putem e-mail adrese:
marin.petrovic.982@gmail.com.
U nastavku slijedi izvod iz recenzija knjige:
“U svom putopisu Kopnom zapadne Afrike Marin Petrović nas na vrlo inspirativan i nadahnut
način uvodi u čarobni i neistraženi svijet ovog dijela afričkog kontinenta. U knjizi su opisana
putovanja kroz Gambiju, Senegal, Mauritaniju, Zapadnu Saharu i Maroko. Stil pisanja i bogati
opisi doživljaja i događaja s ovog putovanja drže čitaoca vezanim za tekst od prve do zadnje
stranice. Tekst knjige je bogato ilustrovan fotografijama, koje doprinose da čitalac upotpuni
doživljaje koji se opisuju u knjizi.
Opisujući razne predjele, gradove i historijski znamenite objekte i mjesta autor čitaoce upoznaje i
sa zanimljivim i korisnim geografskim činjenicama. Također, tekst obiluje i odgovarajućim,
najznačajnijim podacima iz historije predjela koji se opisuju, uz akcenat na kulturno-historijskim
i arhitektonskim znamenitostima. Posebno su zanimljivi dijelovi knjige u kojima autor priča o
lokalnim običajima, nošnjama, kulinarstvu i tradiciji, gdje je autor nastojao da ih doživi punim
plućima, na licu mjesta, u društvu starosjedilaca.
I pored svog bogatog iskustva u savladavanju svih mogućih zavrzlama vezanih za putovanja u
modernom dobu, kao što su usklađivanje i bukiranje najpovoljnijih letova avionom i smještaja,
dobivanje viza za put u egzotične zemlje, istraživanja mogućnosti lokalnog transporta i konekcija
i dr., sam autor nam priča i o učenju na licu mjesta kad su ovi aspekti putovanja u pitanju. Tako
opisi lokalnog transporta raznoraznim, nekada i egzotičnim, nesvakidašnjim prevoznim
sredstvima, zauzimaju posebno mjesto u knjizi. Kulminaciju priče o lokalnom transportu
predstavlja opis jedinstvenog noćnog putovanja kroz Saharu u teretnom, najdužem vozu na
svijetu. Ovom prilikom autor je, zajedno s nekolicinom lokalnog stanovništva, pod vedrim i
zvjezdanim nebom iznad Sahare, putovao pod otvorenom nebom, smješten na vagonu
natovarenom željeznom rudom. Na ovaj jedinstven način, kao putnik „druge klase“, autor
upoznaje prostranstva Sahare, izlazak sunca iznad Sahare, njene boje i mirise njenih vjetrova…
Pripovijedanje o prepunim gradskim trgovima, tijesnim ulicama, trgovcima i trgovanju, ljudima i
njihovim šarenim nošnjama, tradiciji i običajima, bučnim pijacama i lokalnoj hrani, usporediva
su s nekadašnjom naracijom našeg najpoznatijeg putopisca Zuke Džumhura. Kroz tekst knjige
čitalac može upoznati i osnovne podatke vezane za ekonomiju i turizam država kroz koje je autor
putovao.
Posebno vrijedi istaknuti empatiju autora prema djeci i ljudima, čija nit se proteže kroz cijeli
tekst. Otud i konstatacija autora da nigdje na svijetu nema takvog kontrasta između iskrenih i
veselih dječjih osmijeha i bijede u kojoj žive. Čitaocu može biti koristan i autorov osvrt na
njegove motive da putuje, kao i savjeti u vezi toga. Njegov zov za putovanjima možda se
najbolje može opisati u jednoj rečenici. Naime, kada je u prilici da prespava na otvorenom, pod
vedrim nebom, Marin takav smještaj naziva „hotelom sa hiljadu zvjezdica“…
Čitajući tekst ovog putopisa, pristižu nove fotografije koje odnekud šalje Marin, uz neizostavno
pitanje: Lokacija? Na slikama su ulice nepoznatih gradova, pijace, ljudi, žene, djeca koja se
igraju, zgrade, plaže, zalasci sunca, vodopadi, … Čini se da je i ovog predvečerja Marin utonuo u
žamor i vrevu neke prenatrpane uske prašnjave afričke (ili ko zna gdje) ulice, uz šarenilo boja,
mirisa i zvukova nepoznatih krajeva. To me raduje, jer, očigledno će biti materijala za još
ovakvih knjiga…”
