Piše: Amar KULOVIĆ
Sinonim koji rukomet ima u Visokom je spomen ne samo na tradiciju ove igre koja se začela na incijaitvu dvaju profesora tjelesenog odgoja davne ‘54.godine već i na jednu vrstu inata u moru obilježlja koje svako mjesto na svijetu ovozemaljskom ima pored nekih općepoznatih historijsko-kulturnih činjenica.Nije to samo floskula da bi se na račun drugih sportova dizalo ili hvalilo, bez obzira na visočku perspektivu rukometa koji u svijetu možda nema toliko poklonika kao već komercijalni nogomet/fudbal ili košarka,ali koji iz jednog manjeg mjesta srcem prkosi i pored svih nedaća i nepravdi unutar klupskih struktura i van njega nečemu što se zove i karakteriše provincijom.
Povod za priču o visočkoj Bosni je datum 19. u mjesecu februaru kada se rodio jedan tim koji će uz more ostalih promovisati ime i naziv visočkog kao prefiksa,a i samog grada.Jednom se Ahmed Burić,kolumnista portala Radiosarajevo.ba,i Klix-a doatako tema rukometa opisujući susrete sarajevskog podmlatka rukometaša (iz tad jakog ,Hasanefendićevog Željezničara i „Mlade Bosne“ kako se zvala današnja Bosna Sarajevo plus neki sponzor) i utakmica sa nekadašnjim Radničkim iz Goražda koji je većinom izlazio kao pobjednik u omladinskim utakmicama..ključna stvar u svemu je konstatacija kolumniste da je svaki iole „manji grad“ izuzev Banja Luke,Sarajeva i sl. se baš promovisao po rukometnih uspjesima,iako autor nije uopće spomenuo Visoko…iz kojih razloga ne treba pokušavati ni ulaziti u to,mada izgleda kako se time nastavlja dodatna provincijalizacija i već poodmaklo dodatno kasabljenje ovdašnjeg mjesta,makar i od onih koji se stide porijekla i koji su odveć bolesni prepametni po tome ocjenjivati ljudski potencijal (čime su ga ukopali i domaći sebe nazvani nosioci društvenog života).
U ovoj priči ne možeš ostat neutralan,ne samo iz tih lokalnih kvazi-patriotskih osjećaja i stupidarnog postratnog naglabanja odakle je ko (a živimo u zemlji koja sama može biti tek predgrađe višemilionskim metropolama svijeta po stanovništvu i kilometarnog kvadraturi) već zbog onog ponosa slično urliku iz lokalne klupske menze iz dvorane Mladost, u onoj prostoj pučkoj „ŠTA VAM JE ,BO'NI?!“.
Isto bi to važilo i za NK Bosnu koja je znatno starija i čija historija ne počiva od 1996.godine koliko god se taj period sakrio od novijih generacija,međutim uz dužnim poštovanjem prema svim ostalim( u nekoj drugoj sportskoj priči kao najboljem ambasadoru zajednice) izostavit priznanja u juniorskim selekcijama koji su mnogo godina u bivšoj državi završili u visočkim vitrinama te tolikoj historiji i tradiciji pored svega subjektivnog nije uredu ni prema posrnulim velikanima kakvi su bili šabačka Metaloplastika,Bjelovar,Crvenka,Kikinda,Vardar, i mnogi drugi,kamoli prema tamo nekoj visočkoj Bosni.Šta reć, ko su oni?Vjerovatno po tom patološkoj insinuaciji-seljaci ili augmentativne seljačine.
Ni manje ni više nije bitna ta pripadnost i prefiks prisvajanja kada treba istaći i lični uspjeh,više stvar današnje situacije u klubu koji se bori za opstanak,koji ima nezadovoljan kolektiv i gdje obično po nekom principu vlada neutemeljena sujeta ovdašnje populacije,i gdje su rezultat godinama već prosječni u seniorskom kadru i pored izuzetno dobrih selekcija omladinskog pogona gdje se tradicija nije prekinula.Baš iz tog razloga potpisnik teksta neće posegnuti ni za jednom stranom niti zbog neutralnog stava niti iole,pretežno pristrasnog stava mahalskog negativnog okvira gdje se pljune sve što će stvoriti gorčinu kod „inferiornih“,i gdje će istaći neki krivac za situaciju koja može biti produkt međuljudskog odnosa u gradu u kome neprijatelj nikad ne spava čak i ako je u pitanju komšija preko puta,ma o kakvom novonastalom staležu tzv.plemića i radnika se radilo.
Sa sjetom se dozovu tako uz Bosnu neka lijepa vremena dolaska Metkovića gdje su igrali nekadašnji kako se vole nazvati „kauboji“ hrvatske reprezentacije Balić i Goluža (u toj istoj dvorani osvajači olimpijskih odličja su potpisali kapitulaciju,a zapamtili su ga i Vinterthur i Panathanaikos poslije rata pošto se starih utakmica ne sjećam a bilo ih je masa međunarodnih u kome se protivnik posebno u zlatnom dobu na betonskom igralištu prije prelaska u dvoranske okvire nije dobro provodio uz sve cepeline,projektilske udarce i majstorije golmana čije će protagoniste prepoznati imenom),vremena u kome se udarao temelj državne selekcije koje je Visoko objeručke prihvatilo od nezavisnosti,rata i skupljanja pod opsadom do današnje opet kobne situacije kada svi dižu ruke,kada je liga kvalitetom slaba i gdje više čovjek samo može biti onakav kao na početku rečenice-flešbekovan,emotivan prizivajući kao u općenitim situacijama neka bolja zapamćena vremena u kome je ta tabla s nazivom Visoko bila ekvivalentna Mariboru po broju automobila,gdje se plasirala roba iz nekadašnjeg KTK-a i gdje su šahtovi sijevali s natpisom „Kovine“ od Tučepa do Barselone,uz more promotivnih pseudonima za nesretni bosanski grad koji još živi na historijskoj osnovi,na čemu se tako pompezno pere višegodšinji opšti javašluk i haotično stanje uzrokovano nemarom ljudskog faktora pa je najlakše istrest mizeriju čudnim konstatacijama,makar dobra doza nepravde postoji pogotovo na tom faktoru društvenog žviota kada se sahrani ili zaboravi pojam.
Rukometni klub Bosna je dokaz da ponos postoji i da su pozitivni nosioci grada, iako na aparatima,stanju traumatologije i nedostatku opšte poznatih finansija na kompletnom nivou BIH priča koja ostaje zapisana,u kome je Visoko posebno ponosno i gordo prkosilo tom sindromu male sredine,a to su vidjeli oni što su se suprotstavljali godinama novopridošlim dječacima u španskom Granollersu i drugim destinacijama.Vjerovatno u situaciji kakva jeste klub neće doživjeti sudbinu ispadanja u niži rang takmičenja iako se po ovoj situacji vrti na nezgodnoj ivici jer je jedini premijerligaš u današnjem surovom okruženju životarenja većine kolektivnih sportskih udruženja i klubova visočkog rejona.
59 godina je ne beznačajna,ne malena,i pored svega ne toliko ni manje sretna godišnjica uz ime svih koji su tu slavu ponijeli tokom skoro šest decenija rukometa u ovom gradu.S tom slavom i oni koji više nisu tu su svu tu ljubav ponijeli i na neki drugi svijet..
Neka bude sretna..
(VisokoIN)
